Store Ringheim er ein gard på Voss ein god kilometer frå sentrum mot Bavallen. Ringheimsnavnet er gamalt, antakeleg frå jarnalderen, og tydinga er uviss. Namnet Ringheim høyrer i dag til fem gardar på Voss med fleire bruk og ein by i Tyskland. Garden vår er ein av dei gardane og ligg fint til rett under Hagahaugen med eit fantastisk utsyn over bygda.
Her mot austGarden kom inn i slekta i 1778 då tipp,tipp oldefar Johannes kjøpte garden av presten Jens Bergendahl, før det var han driven av forpaktarar for ulike presteenkjer på Voss.
Garden var fram til notida sine store omveltingar i landbruket driven som ein tradisjonell større Vestlandsgard med korn, kyr, sauer, gris og hest. Her var og ein liten eplahage og humlagard.
Me overtok garden på 90 talet og fortsette på same måten men med grønsaker og jordbær i tillegg, noko me allereie hadde drive med sidan 80 talet. Desverre viste det seg heller fort at dette ikkje var bærekraftig med landbrukspolitikken i dag så me måtte leggja gradvis om. Først var det smal´n me ikkje hadde råd til lenger, så vart det kyrne og til sist vart det grønsakene. I dag er kyrne i ei samdrift med har med ein fjern nabo, bakkane vert slegne av entreprenørar og me sjølv driv med jordbær og torgsal som ein liten tilleggsproduksjon til våre vanlege yrke.Som de ser så set badnabodne pris på litt bær hjå Best´n og Mormor : )
Denne omlegginga førte naturlegvis til det vanlege dilemmaet på gardar i våre dagar – mange hus står tomme og må vedlikehaldast, kva skal me gjera med dei?
Hjå oss var det først og fremst prekært med ei gamal Vossaløa me har. Den vart sist sett opp i 1860 då han tipp oldefar omregulerte tunet frå rekkjetun til firkanttun, men deler av ho er betydeleg eldre. Me fekk STILK midlar til vedlikehald i 2005 og tok dermed ei total ytre renovering av løa – ut med stall, smalflor, siloar etc, av med tak, ned med alt rote og øydelagt og opp att med nytt der det trengdest og på at med taket og voila! løa sto nett som i 1860!Men me var vel eigentleg ikkje komne lenger for me kunne ikkje bruka huset til noko nyttig sjøv om det no var vorte trygt og vil stå sikkert og godt i nye 150 år.
Deretter vart ideen fødd – me vil bruka ho til samlingslokale og serveringsstad. Ein slik stad i nærleiken av sentrum har me og mange med oss sakna og me ser at tunet og løo vår har stort potensial til å verta ein stad der mange vil trivast.
Me er komne så langt at bygget er prosjektert, rammeløyve vert søkt i desse dagar og prosjektet er finansiert gjennom Innovasjon Norge og Voss Sparebank.
Denne bloggen vil no først og fremst handla om prossessen så langt og den daglege dont og utfordringar vidare fram gjennom bygging og innkøyring til opning til neste vår. Me vonar at mange vil følgja oss på ferda.
Posta i Nyhende